Təbriz VƏFALI

***

Mən kənd uşağıyam, özü də zırından. Kənd həyatı barədə bilmədiyim şeyə qurd düşər. Necə deyərlər, kənd əhlinin gönünə dabanından bələdəm. Özüm də çox şeyi görüb-götürmüşəm. Amma di gəl ki, həmkəndlilərim mənə oxşamayıblar. Bəzi şəhərlilər demişkən, lap Nuh əyyamından qalıblar, onların müasir dövrümüzdə baş verənlərdən xəbərləri yoxdu. 

Nə isə. Keçək mətləbə. Dünən Əli adlı bir həmkəndlim bizə qonaq gəlmişdi. Bakıya ilk gəlişi olduğundan iki ayağını bir başmağa dirədi ki, onu gəzməyə aparım. İşim-gücüm çox olsa da, onun qır-saqqız olub yaxamdan yapışdığını görüb könülsüz razılıq verdim. Evdən çıxıb sərnişinlə dolu avtobusa güc-bəla ilə mindik. 

Gördüm Əli üzümə təəccüblə baxır. Soruşdum, nə oldu? Dedi ki, xeyli vaxtdır dövlət qurumları az qalıblar aləmi bir-birinə qatsınlar. Nə vaxt televizora baxıram, deyirlər, Bakıya yeni avtobuslar gətirilib, sərnişindaşımada xidmət xeyli yüksəlib, sərnişinlərin rahat gediş-gəlişi təmin olunub. Əgər deyilənlər doğrudursa, bəs bu basabas nədi? Özümü gülməkdən zorla saxladım. Dedim, ay rəhmətliyin oğlu, əvvəllər bəzi marşrutlara sutkada bir neçə avtobusla yanaşı, 10-15 mikroavtobus da buraxılırdı, problem az idi. Mikroavtobusların tamam çıxarıldığı bəzi marşrutlara yalnız 4-5 təzə avtobus buraxıldığından problem çoxalıb. Hər deyiləni doğru qəbul etmə. Eşit, inanma. 

“20 Yanvar” dairəsinə çatar-çatmaz tıxaca düşdük. Siqnal səslərindən az qaldı qulaqlarımız tutulsun. 
Gördüm Əli gözlərini döyə-döyə qalıb. Soruşdum, nə oldu? Dedi, eşitdiyimə görə, Bakıda toylar saat 18:00-dan sonra başlayır. Bu nətəri işdi, gündüz çağı da gəlin aparırlar? Dedim, əşşi, nə toy, nə gəlin, burda tıxac yaranıb. Yol tez boşalsın deyə sürücülər siqnal verirlər. Gördüm Əli üzümə yenə təəccüblə baxır. Dedi, bəs televizorlar bar-bar bağırırlar ki, Bakıda yeni körpülər, tunellər, yolötürücülər və keçidlər tikildiyindən tıxac problemi çözülüb. Bəs bu nədi? Dedim, görünən kəndə bələdçi lazım deyil. Gözlərinlə gördüklərin sənə yetər. Kim nə deyir, desin. Eşit, inanma. 

Tıxacdan birtəhər qurtulub yolumuza düzəldik. Bir qədər gedəndən sonra avtobusun təkəri çuxura düşdü. Əli nətəri səndirlədisə, başı qapıya dəydi. Başına gələn başmaqçı olar, deyirlər. Belə olayla çox üzləşdiyimdən məni gülmək tutdu. 

Məni tərs-tərs süzən Əli dedi ki, bəs televizorlar səhərdən axşamadək aləmə car çəkirlər ki, Bakının yolları əsaslı təmir edilir, onlar dünya standartlarına uyğun yenidən qurulur. Bəs bu nədi? Dedim, nə olsun deyirlər. Hər deyilən doğru olmaz ki. Eşit, inanma. 

Gördüm əsəbindən Əlinin sifəti bozarıb, üzü rəng verib-rəng alır. Soruşdum, nə oldu? Dedi ki, əgər bu gündən belə televizorlarda deyilənlərə, hər eşitdiyimə inansam, atamın oğlu deyiləm. 

Bir söz demədim. Amma düşündüm ki, kaş hər deyilənə inanan həmkəndlilərim Bakıya gələydilər, hər şeyi gözləriylə görəydilər, daha eşitdiklərinə inanmayaydılar. Bəlkə bu yolla Nuh əyyamından “qalmağı” tərgidə, müasirləşə bilərlər.

MİA.AZ