Vicdan...

img

16-04-2018 [12:07]


Sevindik KƏRİMLİ

****

Sabahkı tədbirə görə universitetdə ciddi hazırlıq işləri gedirdi. Uşaq evində görüşümüz var idi. Müəllim və tələbə heyyətimiz hər şeyin yüksək səviyyədə olması üçün əlindən gələni edirdi. 

Mən də üzərimə düşən işi məsuliyyətlə yerinə yetirmək üçün əlimdən gələni etməyə çalışırdım. Uşaqlar üçün müxtəlif hədiyyələr almışdıq. Oyuncaqlar, paltarlar, ayaqqabılar, xülasə, uşaqların bəyənəcəyi hər şeydən almışdıq. Doğrusu birinci dəfə idi ki, uşaq evində olacaqdım, həm mənə maraqlı gəlirdi, həm də bir az həyəcanlı idim. Uşaqlarla necə davranacağımı bilmirdim. Hər halda birinci dəfə idi. 

Uşaqlarla görüşümüz saat 10-da baş tutmalı idi, daha doğrusu tədbir saat 10-a planlaşdırılmışdı. Biz isə 1 saat əvvəldən gedib bəzi yarımçıq qalan işləri görürdük, uşaqlar üçün səhnəcik düzəltmişdik, musiqili çıxışlar və teatr səhnəciyimiz olacaqdı. 

Vaxt tamam oldu və müəllim uşaqları tədbir keçirilən zala gətirdi. Onları görəndə içimdə qəribə bir hiss baş qaldırdı, adi sözlərlə ifadə edə bilməyəcəyim bir hiss. Uşaqlar elə sevimli, elə şən idilər, sanki dünyanın bütün gözəllikləri bu məsum uşaqların üzündə cəmləşmişdi. Doğrusu bir az pis oldum, bu cür günahsız körpələri kim hansı ağılla atıb gedə bilərdi?! Onların nə günahı var idi axı?! Məncə övladını sevən heç bir valideyn bu cür davranmazdı. Ürəyində insan sevgisi olan heç bir insan belə etməzdi. Lakin ağlıma bir fikir də gəlirdi. Bəlkə imkansızlıqdan, ehtiyac ucundan bu yola əl atmağa məcbur olmuşdular?!. Bəlkə hansısa valideyn maddi vəziyyətini yaxşılaşdırdıqdan sonra, gəlib uşağını aparacaqdı?!. 

"Lap tutaq ki, götürdünüz, qayğısına qaldınız, hər bir ehtiyacını ödədiniz. Bəs uşağın bu neçə ildə yaşadıqları?! Bəs digərləri?! Hələ valideynlərini lap körpəlikdən itirənləri demirəm”, – deyə düşünürdüm.

 Ancaq bunu fikirləşmək mənim üçün ağır idi. Ona görə də öz-özümə deyirdim: "Heç bir pis vəziyyət, imkansızlıq, ehtiyac sizin onları atmağınıza haqq qazandıra bilməz!”. 

 Tədbir başladı. Musiqili çıxışlar və digər səhnəciklər davam edirdi. Mən isə bu fikirləri beynimdən çıxarda bilməyərək hələ də uşaqları izləyir, onlardan gözümü çəkə bilmirdim. Görəsən uşaqlar nə hiss keçirirdilər? Əlbəttə, şən idilər böyük maraqla və sevinclə səhnəciyi izləyirdilər. Lakin mənə onların əsas hiss etdikləri maraqlı idi. Qayğı, sevgi, nəyəsə sahiblənmək və dünyanın başqa ən gözəl hisslərindən məhrum idilər. 

Mən bu fikir və düşüncələrdə ikən tədbir artıq sona yaxınlaşırdı. Sonuncu çıxışımız uşaqlarla bir yerdə mahnı oxumaq idi, uşaqlar daha da sevinir, daha da şən görünürdülər. Məni isə içəridən sanki kimsə, nə isə boğmağa başlamışdı, sanki uşaqların belə vəziyyətə düşməsinin, valideyn qayğısından məhrum olmasının günahkarı mən idim, mən və bütün cəmiyyət. Artıq özümü danlamağa başlamışdım. Niyə daha əvvəl uşaqlarla maraqlanmamışıq?! Niyə onları tək buraxmışıq?! Doğrudur, burada onların hər bir ehtiyacı ödənilir, onlara yemək, geyim, oyuncaq və s. verilir. Bəs qayğı, sevgi, məhəbbət?! Bax onlar bu hisslərdən məhrum idilər. Bunu etmək isə bizim üzərimizə düşürdü, cəmiyyətin. Bəli, uşaqlar bu hisslərdəm məhrum idilər. Onların yerində hər birimiz ola bilərdik, lakin o məsumların hiss etdiyini başına gəlməyən heç bir insan övladı hiss edə bilməz.

Artıq tədbir sona çatmışdı. Əşyalarımızı və musiqi avadanlıqlarını maşına aparırdıq. Elə həyət qapısına yönəlmişdim ki, uşaqlardan biri məni səslədi, geriyə döndüm və mənə tərəf qaçdığını görüb, aşağı əyildim, uşaq qaça-qaça gəlib boynumu qucaqladı və üzümdən öpdü, uşaq məni elə sevgiylə qucaqlamışdı ki, heç buraxmaq isdəmirdi. Sanki bir mələk mənə sarılmışdı. O, "bizim heç kimimiz yoxdu, bizi yalnız buraxmayın, tez-tez gəlin" deyəndə, sanki ürəyimə bir ox saplandı, gözlərim doldu...
 Balaca uşaqdan bu sözləri eşitmək həqiqətən sarsıdıcı idi, bir fərd və toplum olaraq əslində nə qədər günahkar olduğumuzun fərqinə varmışdım. Uşaq evində olduğum müddətdə yalnız bunu anlamışdım: Onların bizə ehtiyacı var!.. 

Ayrılmaq nə qədər çətin olsada, uşaqla sağollaşıb maşına mindim, uşaq evindən uzaqlaşmağa başladıq. Maşın gedir, mən isə heç cür qova, azad ola bilməyəcəyim fikirlərə qərq olmuşdum. Bir hiss məni rahat buraxmırdı, sanki indi başa düşürdüm ki, bayaq məni boğan da elə bu hiss imiş, indi də məni qınayır və məni danlayırdı. 

Bu hissin adı Vicdan idi...

Mia.az


Digər xəbərlər
SON XƏBƏRLƏR